In het Financieele dagblad van vandaag stond een kort berichtje over Google en de bewaarplicht van verkeersgegevens. Het blijkt niet eenvoudig om naar het berichtje door te linken. Daarom, maar ook uit misschien wat overschatte databankrechtelijke overwegingen, vat ik het hier kort samen.
Het komt erop neer dat Google bezorgd is over de gevolgen van de bewaarplicht van internetgegevens. Juristen Nicole Wong en Peter Fleischer van Google hebben daarover onlangs gesproken met Jacob Kohstamm, voorzitter van het College Bescherming Persoonsgegevens (CBP). Google heeft geen zin in rechtszaken zoals die in de VS, waar het ministerie van justitie zoekgegevens opeiste. ‘De vraag is of onze gebruikers zich voldoende kunnen beschermen tegen verzoeken om informatie van justitie, die te veelomvattend of misplaatst zijn’, aldus Wong. Kennelijk kan Kohnstamm dit wel begrijpen ‘Helaas hebben we het gevecht met de politiek over de bewaarplicht verloren. Het gevaar is nu inderdaad aanwezig dat gegevens die Google bewaart om het product beter te maken straks worden opgevraagd door justitie.’ Google laat weten te gaan proberen te voorkomen dat er onterechte informatieverzoeken worden gedaan door de overheden, en desnoods via de rechter: ‘Als het nodig is gaan we ook in Europa naar de rechter om de privacy van onze gebruikers te beschermen.’ Maar ‘aan legitieme verzoeken die relevant en gericht zijn, zullen we uiteraard wel mee blijven werken.’
Uit het bericht blijkt dat Kohstamm niet helemaal overtuigd is van de goede bedoelingen van Google. ‘Ik vind het nog steeds heel moeilijk om erachter te komen hoe Google aan zijn gegevens komt, hoe lang ze die bewaren en hoe veilig dat gebeurt.’ Die twijfel lijkt mij niet onterecht. Google begrijpt heel goed dat het succes van haar dienstverlening mede wordt bepaald door het vertrouwen van haar gebruikers. Maar daarmee is niet gezegd dat het bedrijf de meest betrouwbare partij is om te onderhandelen over gebruikersgegevens. Uiteindelijk gaat het bij Google om de belangen van aandeelhouders, en die kunnen niet altijd een-op-een worden vertaald als eindgebruikersbelangen.